Rok 2013 rokiem Juliana Tuwima, autora “Kwiatów Polskich”

Sejm przyjął uchwałę w sprawie ustanowienia roku 2013 Rokiem 

Juliana Tuwima. Rok 2013 będzie również rokiem 

Witolda Lutosławskiego i Jana Czochralskiego.

Na piątkowym posiedzeniu Sejm przyjął trzy zgłoszone przez Komisję Kultury 

i Środków Przekazu uchwały dotyczące ustanowienia roku 2013 

Rokiem Jana Czochralskiego, Rokiem Juliana Tuwima

 i Rokiem Witolda Lutosławskiego. 

Julian Tuwim

Autor tekstów kabaretowych, rewiowych i librecista oraz autor tekstów

 politycznych. Współautor i redaktor pism literackich i satyrycznych 

(Skamander, Wiadomości Literackie,Cyrulik Warszawski). Tłumacz 

literatury rosyjskiej, m.in. Aleksandra Puszkina (Jeździec miedziany, Połtawa),

 W. Majakowskiego (Obłok. w spodniach). Autor popularnych wierszy 

dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Ptasie radio, Pan Hilary, Słoń Trąbalski, 

Bambo. Bibliofil i kolekcjoner kuriozów (Czary i czarty polskie, Pegaz dęba, 

Cicer cum caule).Znany był ze swojego specyficznego humoru 

objawiającego się bystrością umysłu i świeżością. Świeżości tej szukał

 najczęściej w języku – głównym orężu modernizmu, a szczególnie postmodernizmu. 

Swe badania językowe rozpoczął od nauki esperanto jeszcze w latach

gimnazjalnych. Tłumaczone na esperanto wiersze Staffa, a także

 Testament mój (Mia testamento) Juliusza Słowackiego i inne 

wiersze zostały opublikowane na łamach Esperantysty Polskiego 

(Pola Esperantisto). W późniejszych badaniach nad językiem

 tworzył neologizmy. Podobnie jak B. Leśmian, A. Wat i S. Młodożeniec, tworzył

 tak zwany język pozarozumowy (zaum), którego poznanie miało być aprioryczne

 i zgodne ze skojarzeniami każdego odbiorcy. Próby te wyraził w Słopiewniach

Poezja Tuwima uważana jest za jedną z najtrudniejszych ze względu na częste

 gry słów, zwielokrotnienia znaczeń jednego wyrazu poprzez inne, nie 

zawsze jasne podkreślenia niektórych słów w zdaniu jakby było ono 

niedokończone. Ogromna giętkość i błyskotliwość tego języka przyjmuje

 często koloryt humorystyczny, jak w Balu w Operze. Słowa przyjmują cechy 

opisywanej rzeczywistości (np. mistrzowsko zastosowana została rytmika

 i szelest polskich słów w Lokomotywie, przez co jest to wiersz-onomatopeja).

Oprócz dzieł charakteryzujących się niebywałym pięknem i kulturą słowa, 

Julian Tuwim tworzył także wiersze pisane językiem potocznym, czy wprost 

wulgarnym (np. “Do prostego człowieka” czy “Wiersz, w którym autor 

grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali“).